Verlies en rouw

Het is voor ons mensen vaak heel erg moeilijk en zwaar om met de dood van een nabestaande om te gaan. Iedereen krijgt hier vroeg of laat mee te maken. Hoe kijken de zielen die wij zo missen op aarde, tegen ons verdriet en ons rouwproces aan?

'Ten eerste wil ik zeggen dat wij jullie verdriet zien. Wij voelen en zien jullie blijdschap, maar ook jullie tranen. Wij zijn ons er terdege van bewust dat een overlijden een enorme impact in een leven heeft. Voor een overledene is sterven thuiskomen. Uiteraard mag er gerouwd worden, dit is ook absoluut nodig. En niemand mag voor jou bepalen hoelang jij hiervoor nodig hebt. Dit bepaal jij en niemand anders. De overledene helpt mee om het verdriet te verzachten. Samen met de gidsen. Het kan helend werken als je voor jezelf ergens in huis een gedenkplek maakt. Bijvoorbeeld op een kast, of plank. Dat er een foto van de overledene wordt neergezet met een kaars of kaarsen erbij. Hier kunnen ook persoonlijke eigendommen van de overledene bij gelegd worden. Als je zo vaak als jij dat nodig hebt bij deze plek gaat zitten en rustig de tijd neemt om met hem of haar te praten en je gevoelens te uiten, dan helpt dit mee in het rouwproces. Dit is dan echt jouw tijd met diegene die jij zo mist. De bedoeling is dat jij de momenten die je bij die gedenkplek zit, als verdrietverwerking gebruikt. Dit bedoelt men met 'het verdriet een plek geven'. Je neemt bewust elke keer de tijd om te mogen rouwen en je doet dit zolang als jij hier behoefte aan hebt.

Wees niet bezwaard om professionele hulp te zoeken als je merkt dat je die nodig hebt. Overledenen willen niet dat jullie het leven laten bepalen door verdriet, zij willen dat jullie op een gegeven moment weer doorgaan en ook weer plezier beleven in het leven. Soms voelen mensen op aarde zich schuldig als ze merken dat ze weer een klein sprankje plezier beleven in het leven. Ze voelen zich schuldig naar de overledene toe. Daar kunnen ze soms zelfs van schrikken, omdat aangenomen werd dat dit nooit meer zou kunnen gaan gebeuren. Het leek zo ondenkbaar.

Het is voor ons boven juist enorm gelukkig makend als wij zien dat iemand weer zin krijgt in het leven. Want dat is namelijk de bedoeling. Overledenen kunnen de aarde bezoeken wanneer zij dit willen, zij zitten niet in een rouwproces, simpel gezegd omdat er vanuit hun oogpunt geen afscheid is geweest. Ze zijn immers nog gewoon om de mensen op aarde heen wanneer zij dit willen. Het enige waar zij afscheid van hebben genomen, is hun lichaam. Ze zijn nu thuis en ervaren liefde en rust. Daar voelen zij zich niet schuldig of verdrietig onder, dus waarom zou jij je wel schuldig voelen als je merkt dat je langzaam maar zeker uit je rouwproces komt en weer kunt genieten van het leven? Wij genieten hier boven ook, dus waarom zouden jullie niet mogen genieten en leven?

Er is vanuit onze wereld een besef dat een ieder zijn eigen tijd nodig heeft in een rouwproces. Er is een groot verschil in dit natuurlijke rouwproces, of hoe men op aarde een overlijden gebruikt zodat men niet meer aan zichzelf hoeft te werken, of naar zichzelf hoeft te kijken. Het is moeilijk om deze mensen uit te leggen, dat zij een overlijden gebruiken als dekmantel voor andere problemen in zichzelf die los staan van het overlijden. Het is op aarde algemeen geaccepteerd dat iemand na een overlijden veel verdriet mag hebben, maar het mag niet als excuus worden gebruikt om helemaal vast te lopen en in een zeer langdurige slachtofferrol te blijven zitten. Men legt dan bij de overledene een misplaatste verantwoordelijkheid neer (doordat jij er niet meer bent kan ik nu niet meer verder met mijn leven) en dat wordt uiteraard gevoeld en gezien door de overledene.

Wees dankbaar voor de tijd die je op aarde gedeeld hebt. Weet dat het vreugdevolle weerzien sneller plaatsvindt dan jij nu denkt. Het is een zeer tijdelijk niet samen kunnen zijn, dus probeer vreugde in je hart te vinden dat het samenzijn er echt weer aan zit te komen. In je hart ben je nooit en te nimmer gescheiden van degenen van wie jij houdt en die niet meer op aarde zijn.'

Veel mensen zijn benieuwd naar wat hen na hun dood te wachten staat. Hoe heeft mijn gids het ervaren als hij kwam te overlijden?

'Er waren enkele gebeurtenissen, die mij bij elk overlijden diep gelukkig maakten. Ik noem ze in willekeurige volgorde. Zo was daar ten eerste het overweldigende gevoel dat ik weer thuiskwam. Voor jullie is dat nog moeilijk voor te stellen, omdat de aarde immers nu als jullie thuis voelt. Zo voelde ik dat ook, totdat ik kwam te overlijden. Dan voel je dat de aarde een tijdelijke uitstap is geweest. Weg van thuis, om te mogen leren. Het gevoel van thuiskomen overvalt je als een diep geluksgevoel, dat altijd al diep in je hart heeft gezeten, maar dan ineens volledig naar boven komt. Je hebt dan een taak volbracht en mag weer terug naar daar waar je echt hoort. De herinnering aan de Bron komt dan ook gelijk weer naar boven en je snapt het grote geheel. In sommige levens, toen mijn ziel al wat ouder was, kon ik op aarde wel eens een ondefinieerbaar gevoel van heimwee hebben. Ik kon maar niet vaststellen waarnaar ik toch zo'n heimwee kon hebben. Het was heimwee naar de Bron.

Daarnaast is er de bijzondere gewaarwording dat je niet je lichaam bent. In een oogopslag wordt het duidelijk dat je lichaam niets meer en niets minder dan een vervoersmiddel is geweest, zodat jij je op aarde kon voortbewegen en functioneren. In een aantal levens was ik de laatste jaren behoorlijk beperkt in mijn bewegingsvrijheid, doordat mijn lichaam dat niet meer toeliet. Ik hield mij krampachtig vast aan elke strohalm om mijn leven te kunnen rekken, zelfs als dit ten koste ging van de kwaliteit van mijn leven.

Ik was soms zo bang om los te laten, niet wetende wat mij na het leven te wachten zou staan. Het is een vreemde, maar zeer plezierige gewaarwording als je dan na je sterven ineens merkt dat je niet meer gebonden bent aan dat lichaam. Dat je weer kunt zien, kunt horen, kunt lopen, springen en dansen. Je bent helemaal vrij en kunt weer alles doen zonder ongemak of pijn. Hoe je stem klinkt en de manier waarop je praat, wat je talenten zijn, je identiteit zonder tussenkomst van ego, dat is identiek aan hoe jij was op aarde. Dat ben JIJ. Dat is jouw ziel. Je lichaam heeft hier niets mee te maken. Het dient als instrument en is boven overbodig.

Daarnaast gebeurt er iets anders na overlijden. De ene persoon zal hier sneller in zijn of sneller aan wennen dan de andere persoon, dat verschilt echt per ziel. Je bewustzijn is groot. Alsof er puzzelstukken op hun plek gaan vallen. Je snapt ineens veel meer van het begrip 'leven', waardoor futiliteiten die op aarde heel belangrijk voor jou waren, ineens wegvallen. Je gaat het grote geheel zien. Dit wordt uiteraard versterkt als jij samen met jouw gids terug gaat kijken op jouw leven. Je ziet de patronen en wat voor jou belangrijke lessen waren. En je snapt ook dat liefde de belangrijkste factor op aarde is geweest. Je kunt dit duidelijk zien aan mensen die na een bijna doodervaring als een blad aan een boom omslaan, hun leven soms radicaal omgooien en vanuit hun hart, veel bewuster gaan leven.'